Valley of the Giants...

Hiking...oftewel wandelen. Dat kun je hier uitstekend doen. Oerbossen, nationale parken, natuurreservaten je hebt het hier allemaal. Gisteren en vandaag hebben we The Southern Forrests bezocht. Denk dan niet aan het Amsterdamse bos of de Holterberg..Nee, bossen zo groot als de oppervlakte van Nederland en België samen. Karri (Eucalyptus diversicolor), Yarrah en Tingle trees die honderden jaren oud worden en soms wel 60-80 meter hoog worden.De ultieme uitdaging is the Bibulmuntrack; een oud wandelspoor van de Aborgines van zo'n 1000 kilometer lang, door het landschap Van Perth voorbij Albany aan de zuidkust. We hebben het zo'n beetje gereden in plaats van gewandeld (ookal zijn we twee maanden op stap; dat redden we niet). We zijn vertrokken uit Magaret River richting Pemberton; een houtvestersdorpje. Daar hebben we een slaapplaats gezocht: een klein spookhuisje (timbercottage); groot maar alles is zo oud. Van Pemberton zijn we doorgereden omdat we vandaag de Valley of the Giants willen bezoeken; een ritje van in totaal 250 km heen en later weer 150 terug. Op weg naar het nationaal park doen we Walpole aan en besluiten even de benen te strekken en wat te drinken -uit onze eigen koelbox- aan het water (Normalup inlet). Dan scheert er een vogel over. Meeuwen denken we, maar als we wat beter kijken zijn het wilde pelikanen....(zoveel dieren leven hier in het wild die we normaal alleen in een dierentuin zien) en we kunnen vrij dichtbij komen als een lokale visser besluit zijn vis schoon te maken op een houten bankje.
Eigenlijk zijn de voor de bossen gekomen en na ook een groep wilde Emoe's te hebben gezien, gaan we verder. Eerst naar the Tingle tree. Je kunt er met gemak een grote auto in parkeren. Heel apart. Door de bossen gaan we verder naar de Tree tops walk; daar hebben ze een soort brug gebouwd zodat je over de toppen van de bomen kan lopen.
Omdat we nog niet genoeg natuurschoon hebben gezien gaan we ook nog even naar Green Pool/Elephants Rocks bij Denmark. Grote rotspartijen liggen tot ver in de zee en lijken op reusachtige olifantvoeten. Dan is het tijd om terug te rijden het wordt al bijna donker: geen goede tijd om door wouden zo groot als Nederland te rijden. De skippies worden actief en springen over de weg: De weg van Denmark naar Pemberton is opeens de road of the Death Kangaroos geworden ipv de South Western Highway. Nog nooit zoveel kangaroos over de weg net voor de auto zien springen. Dus na 150 km geconcentreerd rijden zijn we 's avonds bekaf (ik met mijn hand aan de handrem :-)) De volgende dag (vrijdag) doen we de omgeving van Pemberton: The Karri Forrest Drive. Leukste attractie: Dave Evans Bicentennial Tree van bijna 70 mtr hoog. Via pinnen in het hout (laddered with a daunting metal spiral stairway) kun je erin klimmen. De hoogste bomen in een grote regio werden vroeger gebruikt om bushfires te lokaliseren. Ik kom tot de helft 35 meter, Robin klimt hem tot aan de top er is geen vangnet en een val vanaf die hoogte...Niet aan denken; achteraf wel een beetje spijt dat ik niet verder ben geklommen.Van Pemberton rijden we langzaam na The Cascades (watervallen) te hebben gezien naar huis. Onderweg maken we nog wat stops onder meer voor een grote mijn en Mandurah: wat een leuk dorp! Genoeg voor vandaag (en gisteren) off to bed now -het is hier nu na middernacht-, we zijn 1600 km verder en zijn weer in Wanbro bij Mary (Hans is aan het werk).